Pasen is het feest van de verrijzenis en voor Christenen betekent dit dat de dood is overwonnen.

Wat er in onze tijd – en dan bedoel ik de laatste 2 maanden - gebeurd is o.a. in Syrië, Turkije door aardbevingen, en in Oekraïne door het oorlogsgeweld, en dichterbij door bijvoorbeeld ongelukken in het verkeer: onnoemelijk veel slachtoffers, en nabestaanden die allen met de dood te maken hebben en lijden onder zeer groot verdriet en leed. En ook in onze Nederlands-Vlaamse Provincie van de SCJ heeft – om zo te zeggen – de dood zich behoorlijk laten gelden. In ruim één maand zijn drie personen overleden: broeder Theo Schurgers, pater Gerard Zwaard en broeder Cees de Beyer.

Zoveel dood om ons heen.........kunnen we dan nog wel Pasen serieus nemen?

Veel mensen in mijn omgeving laten blijken dat er volgens hen geen leven meer is na de dood. En van mensen met wie ik omga, hoor ik zo nu en dan zeggen dat zij zo graag zouden willen geloven in de verrijzenis maar dat dit toch wel bijna een onmogelijke opgave is om dit aan te nemen. En soms moet ik eerlijk bekennen dat bij mij de twijfel ook wel eens oprispt.

Maar dan schieten mij een tweetal teksten te binnen (beiden van Duitse Lutherse theologe Dorothee Sölle) die mijn soms wankele geloof weer wat sterker maken:

• “Wij hebben de keus tussen het apathisch aanvaarden van de dood als natuurlijke afloop, of de dood die wij ondergaan als Christus met de verrijzenis als uitzicht”.

• “Om te leven heb ik kracht gekregen; om te sterven hoop ik kracht te krijgen. En in Gods handen te vallen”.    

 Ik wens iedereen een mooi Paasfeest! 

Chris van Gool